Van mijn nichtje
-laten we haar Electra Ledje noemen-
leerde ik, dat tussen vertonen en verzamelen
een hele weg ligt.
Terwijl ik dacht dat we die net hadden afgelegd.
Blijkbaar in tegengestelde richting.
Kortsluiting, schoot er door mijn hoofd.
Maar actie=reactie, een motorisch moment,
om niet bij stil te staan.
Dat deden we dan ook niet en als gekken
stortten we ons op elkanders armen
vertrouwend om niet te vallen
in een warm bad.
Het is Pasen, de kip of ei vraag
ligt ieder op de lippen.
Moeten we linksom, moeten we rechtsom.
Hoe deed Columbus het?
Met zout zoals tequila
en hoe omzeilde hij de rotsen?
Wat voerde hem in die richting?
Een draad zoals die van Ariadne?
Of het vuur van Surtur?
Ik wil een antwoord, dus stel ik vragen.
Één antwoord roept duizend vragen op.
Daar word ik gek van.
Ik stel me een netwerk van vragen voor
en wil dat in een kader wringen
of andersom
dat kader door het netwerk persen.
Daar raak ik in verstrikt.
Een war, een kluwe, een klit,
een Gordiaanse knoop kan alleen
met wortel en tak worden geconsumeerd.
Janneke sloeg Jip precies op de kortsluiting.
