Kwam in 1971 met haar man en éénjarige dochtertje vanuit de
Jordaan op het Paramariboplein wonen. Toen een buurt van stand. Dat haar man
bij de politie zat, hielp hen aan een vierkamerwoning met douche en twee
zolderkamertjes. Gehuurd van paritculiere huiseigenaren die naast hen woonden.
Wat een vooruitgang. Niet veel later kregen ze er een zoon bij.
De Leefbaarheidsgroep Paramariboplein werd voor haar een
anker in de buurt. Ze deed mee aan jaarlijkse bollenplantdagen, tuigde
kerstbomen op en was vaak te vinden in De Tulp, waar gedanst, gekaart, gezongen
en feestgevierd werd.
De kinderen gingen naar De Sneeuwbes –toen nog
kleuterschoool-, maar niet naar de Corantijn, de nabijgelegen basisschool. Die
had toen geen beste naam. Een zwarte school.
De buurt is wel veranderd. Er zat een bakker naast de
apotheek op het Surinameplein.
En ook een aan het eind van de Paramaribostraat. Waar nu de
dokter op de hoek van de Bonairestraat zit, zat de kachelwinkel van Simon van
Blokland “de archvaris van de buurt”.
De Leefbaarheidsgroep is uiteengevallen en ze weet
nauwelijks meer wie haar buren nu zijn.
