Alfredo

Woonde tot voor kort op het Paramariboplein. Nu aan de andere kant van het Surinameplein, met zijn vrouw. Ze hebben drie kinderen.

Alfredo komt oorspronkelijk uit Syracuse op Sicilië. Zijn vader verkocht groente en fruit op de markt en hij dus ook. Tot hij op zijn 26^ste een aan de muur geplakte oproep las. Werknemers in Holland gezocht. Hij meldde zich aan. De selectie was al een feest op zich. Hij werd te werk gesteld in staalfabriek Dinika in Utrecht in 1956. Vervolgens bij Hoogovens en werd toen ondergebracht in een pension in Amsterdam Oost.

In het nabijgelegen koffiehuis –ja,ja, toen ook al, maar er werd alleen koffie gedronken- ontmoette hij een lieftallig meisje dat op een naai-atelier werkte. Met haar vader klikte het wel. Moeder moest even wennen aan die oudere italiaan. Hij werd gescreend bij het consulaat [zoals gebruikelijk] of hij op Sicilië niet al getrouwd was. Niet dus. Ze trouwden en trokken tijdelijk in bij de schoonouders.

Met een kind op komst werd dat wel wat krap en ze togen naar de Van Spilbeekstraat.

Zoals voor velen werd het werk bij Hoogovens Alfredo te zwaar. Hij ging door zijn rug en belandde in de wao –die had je toen nog-. Hij kon echter niet stilzitten en kwam als conciërge op het schooltje van het Italiaans Cultureel Instituut. Werkte daarna 25 jaar in speeltuin De Buitentuin in het Rembrandtpark, die allang niet meer bestaat.

Ook de Van Spilbeekstraat werd te klein. Dezelfde huiseigenaren als die van Ans wilden ‘deze buitenlander’ aanvankelijk niet hebben, maar gingen tenslotte toch overstag. En zo werden Alfredo en zijn gezin rond 1973 buurtbewoners op het Paramariboplein. De zolderkamers –die vroeger voor de dienstmeiden bestemd waren- werden kinderkamers.

Ook Alfredo spreekt met weemoed over de activiteiten van de Leefbaarheidsgroep en sfeer op het pleintje. Veel contacten. De zoon van Alfredo werkte een tijdje voor Kees Schouten –de groenteman- op de hoek.

Ook hij heugt zich nog het grootse afscheid van Joop de Postbode en het beschilderen van het electriciteitshuisje.

Ans

Kwam in 1971 met haar man en éénjarige dochtertje vanuit de Jordaan op het Paramariboplein wonen. Toen een buurt van stand. Dat haar man bij de politie zat, hielp hen aan een vierkamerwoning met douche en twee zolderkamertjes. Gehuurd van paritculiere huiseigenaren die naast hen woonden. Wat een vooruitgang. Niet veel later kregen ze er een zoon bij.

De Leefbaarheidsgroep Paramariboplein werd voor haar een anker in de buurt. Ze deed mee aan jaarlijkse bollenplantdagen, tuigde kerstbomen op en was vaak te vinden in De Tulp, waar gedanst, gekaart, gezongen en feestgevierd werd.

De kinderen gingen naar De Sneeuwbes –toen nog kleuterschoool-, maar niet naar de Corantijn, de nabijgelegen basisschool. Die had toen geen beste naam. Een zwarte school.

De buurt is wel veranderd. Er zat een bakker naast de apotheek op het Surinameplein.

En ook een aan het eind van de Paramaribostraat. Waar nu de dokter op de hoek van de Bonairestraat zit, zat de kachelwinkel van Simon van Blokland “de archvaris van de buurt”.

De Leefbaarheidsgroep is uiteengevallen en ze weet nauwelijks meer wie haar buren nu zijn.

B.B. raast door de buurt

B.B. is de razende reporter die over uw buurt bericht. Hier kunt u meemaken wat hem allemaal op- en invalt aan beelden en verhalen in uw omgeving.
De Postjesbuurt is de eerste wijk die de komende weken door hem wordt bezocht.
Hij doet er alles aan om er geen bezoeking van te maken, maar een feest van herkenning.

Volgt u mij?